நாடுகளை அழிக்கும் வெடிகுண்டுகள் மற்றும் ஆயுதங்களுக்காக செலவிடப்படும் பில்லியன் கணக்கான டாலர்கள், உண்மையில் சமூகத்தின் முன்னேற்றத்திற்காக பயன்படுத்தப்பட்டால், உலகத்தின் முகமே மாறியிருக்கும். ஒரு நாடு, தனது அண்டை நாட்டை அழிப்பதற்கான முயற்சிகளில் ஈடுபடும்போது, அதன் விளைவு இறுதியில் அழிவும், பின்னடைவும் தான் என்பது வரலாறு மீண்டும் மீண்டும் நிரூபித்த உண்மை.
பயங்கரவாத செயல்களுக்காகவும், உள்நாட்டு மற்றும் எல்லை தாண்டிய மோதல்களுக்காகவும் நிதி ஒதுக்கும் நாடுகள், தங்கள் எதிர்கால தலைமுறையின் அடிப்படை தேவைகளை முற்றிலும் புறக்கணிக்கின்றன.
ஒரு வெடிகுண்டை உருவாக்க செலவிடப்படும் பணத்தில், ஒரு பள்ளிக்கூடத்தை கட்டியிருக்கலாம். ஒரு ஏவுகணை வாங்க செலவிடப்படும் பணத்தில், தரமான கல்வியை வழங்க பல ஆசிரியர்களுக்கு சம்பளம் கொடுத்திருக்கலாம். இதன் விளைவாக, அக்குழந்தைகள் கல்வி பெற்று, விஞ்ஞானிகள், மருத்துவர்கள், பொறியாளர்கள், மற்றும் சமாதான தூதுவர்களாக உருவாகி, அந்த நாட்டிற்கும் உலகிற்கும் நன்மை பயக்க வாய்ப்பிருக்கிறது.
கல்வியின் மூலம், எத்தனை மேதைகள் உருவாகி, உலகின் பெரிய சவால்களுக்கு தீர்வு கண்டிருப்பார்கள்? வறுமை, நோய், காலநிலை மாற்றம் போன்றவற்றை எதிர்கொள்ள புதிய கண்டுபிடிப்புகளை உருவாக்கியிருக்கலாம். ஆயுதங்களுக்கு முதலீடு செய்யும் ஒரு தேசம், தனது அறிவுசார் வளத்தை நாசமாக்குகிறது.
அண்டை நாடுகளை அச்சுறுத்துவதற்கும், அழிப்பதற்கும் முயற்சிக்கும்போது, அந்த தேசத்தின் வளர்ச்சி முழுமையாக முடங்கிவிடுகிறது. அடுத்த நாட்டை அழிக்க முயற்சித்தால், அழிவுதான் நிச்சயம் என்பதைப் பேரரசுகளின் வீழ்ச்சி முதல் தற்காலப் போர்கள் வரை வரலாறு தெளிவாக சொல்கிறது.
பயங்கரவாதம் மற்றும் எல்லை தாண்டிய மோதல்களில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டுள்ள நாடுகளின் நிலை இன்று கேள்விக்குறியாக உள்ளது.
பாகிஸ்தான்: பயங்கரவாதத்தை அரசு கொள்கையாகவே ஆதரித்து, தனது சொந்த மண்ணில் நிலையற்ற தன்மையையும், பொருளாதார வீழ்ச்சியையும் எதிர்கொள்கிறது. நாட்டின் வளங்களை இராணுவ தளவாடங்களுக்கும், மறைமுக போர்களுக்கும் செலவிட்டதன் விளைவாக, அதன் குடிமக்கள் அடிப்படை பொருளாதார மற்றும் சமூக பிரச்சினைகளால் அல்லல்படுகின்றனர்.
வங்கதேசம்: கடந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை வளர்ச்சி பாதையில் சென்ற வங்கதேசம், ஷேக் ஹசினா ஆட்சியில் மோதலை தவிர்த்து, பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் சமூக மேம்பாட்டில் தீவிர கவனம் செலுத்தியது. அதன் விளைவாக, வங்கதேசம், பாகிஸ்தானை விட பல சமூக மற்றும் பொருளாதாரக் குறியீடுகளில் முன்னோக்கி சென்றது. ஆனால் தற்போது யூனுஸ் ஆட்சியில் பாகிஸ்தான் போல் தீவிரவாதத்திற்கு இடம் கொடுக்கும் நாடாக மாறிவிட்டதோ என்ற சந்தேகம் வலுக்கிறது.
ஒரு நாடு தனது வளர்ச்சிக்கு பதிலாக, தனது அண்டை நாட்டுடன் விரோதத்தை மட்டுமே இலக்காக கொள்ளும்போது, அது அறிவற்ற மற்றும் அழிவுகரமான போக்கையே காட்டுகிறது. ஒரு நாட்டில் நிலைமை எந்த அளவிற்கு மோசமானால், உயிரை காக்க வேண்டிய மருத்துவரே தீவிரவாதியாக மாறுவார்? இந்த முரண்பாடு ஒரு தேசத்தின் அடிப்படை அமைப்பு சிதைவை சுட்டிக்காட்டுகிறது.
கல்வி மற்றும் தொழில்முறை பயிற்சி பெற்ற ஒரு நபர், வன்முறை பாதையை தேர்ந்தெடுப்பது என்பது, அந்த நாட்டில் அடிப்படை நீதி, சட்டம், மற்றும் வாய்ப்புகள் ஆகியவை முழுமையாக தோல்வியடைந்துவிட்டன என்பதை காட்டுகிறது. ஒரு மருத்துவரின் நோக்கம் குணப்படுத்துவது; அழிப்பது அல்ல. ஒரு தேசம், தனது அறிவார்ந்த குடிமக்களை வன்முறைக்கு தள்ளும் நிலை, அது ஒரு தேசமாக செயல்படவில்லை என்பதையே குறிக்கிறது.
இத்தகைய தேசங்கள், வெறுப்பையும், பயத்தையும், மோதலையும் மட்டுமே விதைக்கும்போது, அவை உண்மையில் உயிர்களை வளர்க்கும் ‘தேசம்’ என்பதற்கு பதிலாக, அமைதியையும், நம்பிக்கையையும் இழந்த ‘சுடுகாடு’ போலத்தான் காட்சியளிக்கும்.
உண்மையான முன்னேற்றம் என்பது, ஆயுதங்களை வாங்குவதிலோ, அண்டை நாட்டை அழிப்பதிலோ இல்லை; அது கல்வியிலும், சுகாதாரத்திலும், அமைதியிலும், மக்கள் நலனிலும் செய்யப்படும் முதலீட்டிலேயே உள்ளது. இந்த பாதையை தேர்ந்தெடுக்கும் நாடுதான் நிலையான வளர்ச்சியையும், அமைதியான எதிர்காலத்தையும் காணும்.
டிஜிட்டல் ஊடக துறையில் 15 வருடங்களாக பணிபுரிகிறேன். அனைத்து பிரிவுகளிலும் கட்டுரைகள் எழுதுவேன். செய்திகள், பொழுதுபோக்கு, தொழில்நுட்பம், விளையாட்டு ஆகிய பிரிவுகள் அதிக கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளேன்.
