தமிழக அரசியல் வரலாற்றில் திரைத்துறைக்கும் அரசியலுக்கும் இடையிலான பிணைப்பு மிகவும் ஆழமானது என்றாலும், தற்போதைய அரசியல் சூழல் முற்றிலும் மாறிவிட்டதாக அரசியல் விமர்சகர்கள் கருதுகின்றனர். எம்.ஜி.ஆர் மற்றும் ஜெயலலிதா போன்ற ஆளுமைகள் சினிமாவில் இருந்து வந்து ஆட்சியைப் பிடித்தது ஒரு காலம். ஆனால், இன்றுள்ள வாக்காளர்கள், குறிப்பாக இளைஞர்கள், திரையில் காட்டும் பிம்பத்தை மட்டும் வைத்து ஒருவருக்கு வாக்களிக்க தயாராக இல்லை. தமிழ்நாட்டில் எந்த ஒரு முன்னணி நடிகர் கட்சி தொடங்கினாலும், அவர்களால் ஆரம்பகட்டத்தில் 5 முதல் 10 சதவீத வாக்குகளை மட்டுமே ஈர்க்க முடிகிறது. இது ஒரு தனிப்பெரும் கட்சியாக உருவெடுத்து ஆட்சியை பிடிப்பதற்கோ அல்லது ஏற்கனவே உள்ள திராவிட கட்சிகளின் கட்டமைப்பை சிதைப்பதற்கோ போதுமானதாக இல்லை என்பதே நிதர்சனமான உண்மை.
இந்த யதார்த்தத்தை ரஜினிகாந்த் மிக சரியாக புரிந்துகொண்டார் என்று அரசியல் பார்வையாளர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். ஆன்மீக அரசியல் என்ற முழக்கத்துடன் களம் இறங்க தயாரான ரஜினி, தனக்கு இருக்கும் மக்கள் செல்வாக்கு வாக்குகளாக மாறுமா என்பதில் இருந்த ஐயப்பாட்டினாலும், ஆரோக்கிய குறைபாட்டினாலும் கடைசி நேரத்தில் பின்வாங்கினார். அவர் எடுத்த முடிவு ஒரு வகையில் ‘சுதாரிப்பு’ என்றே சொல்லப்படுகிறது. ஏனெனில், பல ஆண்டுகள் சினிமாவில் சூப்பர் ஸ்டாராக இருந்தும், அரசியலில் ஒரு தோல்வியை தழுவினால் அது தனது திரைவாழ்வு மற்றும் புகழுக்கு களங்கம் விளைவிக்கும் என்பதை அவர் உணர்ந்திருந்தார். இதனால் தனது பிம்பத்தை அவர் தற்காத்து கொண்டார்.
ரஜினிக்கு நேர்மாறாக, கமல்ஹாசன் இந்த சூழலை சரியாகக் கணிக்காமல் அரசியலில் குதித்து ‘மாட்டிகொண்டார்’ என்ற விமர்சனம் பரவலாக உள்ளது. மக்கள் நீதி மய்யம் என்ற கட்சியை தொடங்கி நகர்ப்புறங்களில் சில சதவீத வாக்குகளை பெற்றாலும், கிராமப்புறங்களில் அடியெடுத்து வைக்க அவரால் முடியவில்லை. திராவிட கட்சிகளுக்கு மாற்றாக தன்னை முன்னிறுத்திய கமல், இறுதியில் ஒரு வலுவான இடத்தை பிடிக்க முடியாமல் தற்போது ஒரு கட்சியுடன் கூட்டணி வைக்க வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளார். இது திரைத்துறையினருக்குப் பின்னால் மக்கள் கூட்டம் இருந்தாலும், வாக்குச்சாவடியில் அந்த தாக்கம் பிரதிபலிக்காது என்பதற்கு ஒரு மிகச்சிறந்த உதாரணமாகப் பார்க்கப்படுகிறது.
தற்போது பெரும் எதிர்பார்ப்புகளுடன் அரசியல் களத்தில் இறங்கியுள்ள நடிகர் விஜய்க்கும் இதே சவால் காத்திருக்கிறது. விஜய்யின் தமிழக வெற்றி கழகத்திற்கு இளைஞர்கள் மற்றும் ரசிகர்களின் ஆதரவு பெருமளவில் இருந்தாலும், அது தேர்தல் களத்தில் அதிகபட்சமாக 8 முதல் 10 சதவீத வாக்குகளை மட்டுமே பெற்று தரும் என்று கணிக்கப்படுகிறது. திமுக மற்றும் அதிமுக ஆகிய இரு பெரும் கட்சிகளின் வாக்கு வங்கிகள் மிகவும் வலுவானவை. பல ஆண்டுகளாக கட்டமைக்கப்பட்ட இந்த வாக்கு வங்கிகளை ஒரு நடிகரால் குறுகிய காலத்தில் உடைப்பது சாத்தியமற்றது. மக்கள் விஜய்யின் படங்களை பார்க்க காட்டும் ஆர்வத்தை, நாட்டின் நிர்வாகத்தை தரும் அதிகாரத்தை வழங்குவதில் காட்ட மாட்டார்கள் என்பதே கசப்பான அரசியல் உண்மையாகும்.
தமிழக மக்கள் திமுக மற்றும் அதிமுக ஆட்சிகள் மீது சில அதிருப்திகளை கொண்டிருந்தாலும், ஒரு நிர்வாக சிக்கல் ஏற்படும்போது அல்லது மாநிலத்தின் உரிமைகளை பாதுகாக்க வேண்டிய சூழலில் ஒரு நடிகரை விட அனுபவம் வாய்ந்த அரசியல்வாதிகளையே நம்புகின்றனர். நடிகர்கள் அரசியலை ஒரு பகுதி நேர பணியாகவோ அல்லது புகழுக்கான அடுத்த கட்டமாகவோ பார்க்கிறார்கள் என்ற எண்ணம் மக்கள் மத்தியில் ஆழமாக பதிந்துள்ளது. இதனால்தான், திரை வெளிச்சத்தை தாண்டி நேரடியாக மக்கள் பிரச்சனைகளுக்காக வீதியில் இறங்கி போராடும் தலைவர்களுக்கு மட்டுமே நீண்ட கால அடிப்படையில் அரசியல் எதிர்காலம் இருப்பதாகக் கருதப்படுகிறது.
இந்த சூழலில், அண்ணாமலை போன்ற ‘அரசியல் போராளிகளால்’ மட்டுமே தமிழக அரசியலில் உண்மையான மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும் என்ற வாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது. ஒரு ஐபிஎஸ் அதிகாரியாக இருந்து, பின்னர் அரசியலுக்கு வந்து, களத்தில் நின்று இடைவிடாது போராடும் தலைவர்கள் மீது மக்களுக்கு ஒரு தனி மரியாதை உருவாகிறது. சித்தாந்த ரீதியான தெளிவு, அடிமட்ட தொண்டர்களுடனான தொடர்பு மற்றும் தொடர்ச்சியான மக்கள் பணி ஆகியவற்றின் மூலமே திராவிட அரசியலுக்கு மாற்றாக ஒரு சக்தியை உருவாக்க முடியும். நடிகர்களால் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்த முடியுமே தவிர, ஆட்சி மாற்றத்தையோ அல்லது அடிப்படை அரசியல் மாற்றத்தையோ கொண்டு வருவது கடினம் என்பதே தற்போதைய அரசியல் விமர்சனங்களின் சாரமாக உள்ளது.
டிஜிட்டல் ஊடக துறையில் 15 வருடங்களாக பணிபுரிகிறேன். அனைத்து பிரிவுகளிலும் கட்டுரைகள் எழுதுவேன். செய்திகள், பொழுதுபோக்கு, தொழில்நுட்பம், விளையாட்டு ஆகிய பிரிவுகள் அதிக கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளேன்.
