ஒரு விசாலமான அரங்கத்தில் வரிசையாக அமர்ந்திருந்த மக்கள், அடுத்து என்ன நிகழப்போகிறது என ஆவலுடன் காத்திருந்தனர். கேமராக்கள் சுழன்று கொண்டிருந்தன, ஒளிக்கீற்றுகள் எல்லா திசைகளிலிருந்தும் வந்தன. ஒட்டுமொத்த உலகமும் இந்த நிகழ்வை பார்த்து கொண்டிருந்தது. அந்த அரங்கத்தின் மையத்தில், அமைதியையும், உறுதியையும் தன் குரலில் சுமந்துகொண்ட ஒரு மனிதர் நின்றார். அவர்தான் இந்தியாவின் வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் ஜெய்சங்கர்.
அவர் கூட்டத்தினரை பார்த்தபோது, அவரது கண்கள் அமைதியாகவும், அதேசமயம் அவரது அமைதியான தோற்றத்தில் ஒரு வலிமையும் இருந்தது. அவர் தன் வார்த்தைகளால் அமெரிக்கர்களை மட்டுமல்ல, உலகெங்கிலும் உள்ள மக்களை ஆச்சரியப்படுத்த தயாராக இருந்தது போலத் தெரிந்தது.
அரங்கில் அரசியல்வாதிகள், பத்திரிகையாளர்கள், வணிகர்கள் மற்றும் மாணவர்கள் என பல்வேறு தரப்பினர் அமர்ந்திருந்தனர். பெரும்பாலானவர்கள் வழக்கமான ஒரு ராஜதந்திர உரையை எதிர்பார்த்து வந்திருந்தனர். ஆனால், அவர்கள் கேட்க போவது அதைவிட மேலானது என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. நேர்மையையும், மரியாதையையும், யாரும் எதிர்பாராத தைரியத்தையும் சுமந்த வார்த்தைகளை கேட்க அவர்கள் காத்திருந்தனர்.
ஜெய்சங்கர் ஒரு கதையுடன் தன் உரையை தொடங்கினார். இந்தியா பலமிழந்து, போராட்டங்களில் மூழ்கி, வல்லரசு நாடுகளால் புறக்கணிக்கப்பட்ட ஒரு உலகில் தான் வளர்ந்ததாக கூறினார். இருப்பினும், அவரது பெற்றோர் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை எப்போதும் சொல்லியதாக அவர் குறிப்பிட்டார். “மரியாதை கொடுக்கப்படுவதில்லை, அது சம்பாதிக்கப்பட வேண்டும்” என்று தன் பெற்றோர் தனக்கு கற்றுக்கொடுத்ததாக அவர் கூறினார். தனது தந்தை பயத்தில் ஒருபோதும் தலை வணங்கக்கூடாது என்றும், தனது தாய் கடுமையான நேரங்களிலும் கருணையுடன் பேச வேண்டும் என்றும் கற்றுக்கொடுத்ததாக அவர் தெரிவித்தார். இந்த குட்டி பாடங்கள் தனது வாழ்க்கை பயணம் முழுவதும் தன்னுடன் இருந்ததாக அவர் கூறினார்.
அவரது வார்த்தைகளில் அடக்கமும், வலிமையும் கலந்திருந்ததால் மக்கள் உன்னிப்பாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். இது ஒரு அரசியல் பேச்சு போல தெரியாமல், தனிப்பட்ட அனுபவம் போல இருந்தது.
ஆனால், யாரும் எதிர்பாராத ஒன்று அப்போது நடந்தது. கூட்டத்தில் அமர்ந்திருந்த ஓர் அமெரிக்க மூத்த அதிகாரி, ஒரு கடுமையான கேள்வியை எழுப்பினார். அவரது தொனியில் மரியாதை குறைவான ஒரு குத்தல் இருந்தது. உலக பிரச்சினைகளில் இந்தியாவின் பங்கு குறித்து அவர் கேள்வி எழுப்பினார். இந்தியா உலகின் மிகப்பெரிய சக்திகளுக்கு இணையாக இருக்க முடியாது என்ற மறைமுகக் கருத்துடன் அந்த கேள்வி வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது.
அரங்கம் முழுவதும் அமைதியாக, ஜெய்சங்கர் எப்படி பதிலளிப்பார் என்று காத்திருந்தது. பலர் அவர் பதிலை தவிர்ப்பார், மோதலை தவிர்ப்பார், அல்லது புன்னகைத்துவிட்டு அடுத்த கேள்விக்கு செல்வார் என்று எதிர்பார்த்தனர். ஆனால், அதற்கு பதிலாக, அவர் ஒரு கணம் நிதானித்தார். அந்த நபரை பார்த்தார், அமைதியான தெளிவுடன் பேசினார். அவரது குரல் சீராக இருந்தது, ஆனால் அவரது வார்த்தைகள் நெருப்பைக் கக்கின.
“நாம் வாழும் உலகில், எந்த நாடும் முக்கியமற்றது அல்ல, எந்த நாடும் கேட்க முடியாத அளவுக்கு பெரியதும் அல்ல. மரியாதை என்பது ஒரு நாட்டின் பொருளாதாரத்தின் அளவாலோ அல்லது அதன் இராணுவத்தின் பலத்தாலோ அளவிடப்படுவதில்லை. மரியாதை என்பது நாம் ஒருவரையொருவர் எப்படி நடத்துகிறோம் என்பதன் மூலம் அளவிடப்படுகிறது” என்று அவர் கூறினார்.
அந்த கூற்றில் அரங்கமே உறைந்து போனது. அமெரிக்கர்கள், இந்தியர்கள் மற்றும் பல்வேறு நாடுகளை சேர்ந்த மக்கள் அவரை அமைதியாக உற்று நோக்கினர். அவரது குரலில் கோபம் இல்லை, ஆனால் உண்மை இருந்தது. உண்மைக்கு ஒரு தனி சக்தி உண்டு. அது வேறு எதையும் விட காற்றுவெளியை ஊடுருவி செல்லும் தன்மை கொண்டது. சில அமெரிக்கர்கள் தங்கள் இருக்கைகளில் சலசலப்புடன் நகர்ந்தனர். சிலர் அவரது துணிச்சலை கண்டு ஆச்சரியப்பட்டனர். சிலர் இது ஆணவம் அல்ல, நேர்மை என்பதை உணர்ந்து மெதுவாக புன்னகைத்தனர்.
ஜெய்சங்கர் தொடர்ந்து பேசினார். நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளாக போராட்டங்களை இந்தியா சந்தித்தபோதும், தன் ஆன்மாவை ஒருபோதும் இழந்ததில்லை என்று அவர் நினைவூட்டினார். குறைவானவர்கள் கூட எப்படி உயர்ந்து நிற்க முடியும் என்ற இந்தியாவின் நெகிழ்ச்சி தன்மையைப் பற்றி பேசினார். இந்தியா மற்றவர்களைவிட சிறந்தது என்று நிரூபிக்க வரவில்லை, ஆனால் அனைவருக்கும் சமமாக நிற்க முடியும் என்பதை நிரூபிக்கவே வந்துள்ளது என்றார்.
ஒரு செய்தியாளர் எழுந்து, இந்தியா அதன் சவால்களுடன், வல்லரசு நாடுகளுக்கு முன் சமத்துவத்தை பற்றி பேசும் உரிமை உள்ளதா என்று கேள்வி எழுப்பினார்.
ஜெய்சங்கர் சற்று முன்னோக்கி சாய்ந்தார். அவசரம் காட்டவில்லை. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் பாறையில் செதுக்கப்படுவது போல நிதானமாக பேசினார். “ஒரு நாடு மதிக்கப்படுவதற்கு சரியானதாக இருக்க வேண்டியதில்லை. உலகமே சந்தேகிக்கும்போதும், ஒரு நாடு தன் மக்களைக் கைவிடாமல் இருக்கும்போது மரியாதை வருகிறது. இந்தியாவில் பல சவால்கள் உள்ளன, ஆம். ஆனால், உடைய மறுக்கும் ஓர் ஆன்மாவும் உள்ளது. அந்த ஆன்மாதான் நம்மை சமமாக்குகிறது.”
அடுத்ததாக, ஒரு இந்திய அமெரிக்க மாணவர் எழுந்து, தன் நண்பர்களால் கேலி செய்யப்பட்டதை பற்றிப் பேசினார். “சர், நான் இங்கே வளர்ந்தபோது, சில சமயங்களில் என் வகுப்புத் தோழர்கள் இந்தியனாக இருப்பதற்காக என்னை கேலி செய்தனர். ஆனால், இன்று நீங்கள் பேசுவதை கேட்கும்போது நான் பெருமைப்படுகிறேன். வெளிநாட்டில் வாழும் இந்தியர்களாகிய நாங்கள், நீங்கள் காட்டும் அதே வலிமையை எப்படி பெற முடியும்?” என்று அவர் கேட்டார்.
ஜெய்சங்கரின் முகத்தில் கருணை தவழ்ந்தது. “உலகம் உங்களை சிறுமைப்படுத்த முயலும்போது, இதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். உங்கள் அனுமதியின்றி யாரும் உங்கள் மதிப்பை சுருக்க முடியாது. சுயமரியாதை என்பது மற்றவர்கள் உங்களை பற்றி போடும் சத்தத்தால் அளவிடப்படுவதில்லை. அது உங்களுக்குள் இருக்கும் தைரியத்தால் அளவிடப்படுகிறது. நீங்கள் யார் என்று உங்களுக்கு தெரிந்தால், உங்களை நீங்கள் மதித்தால், இருண்ட அறையிலும் உங்கள் ஒளி பிரகாசிக்கும்.”
இந்தக் கேள்விகள் அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்டதாக, மனித நேயத்தின் சாராம்சத்தை பேசின. ஜெய்சங்கரின் ஒவ்வொரு பதிலும் மக்களின் இதயங்களை ஆழமாக தொட்டது.
ஒரு அமெரிக்க செனட்டர், “நீங்கள் கண்ணியம், கருணை மற்றும் நெகிழ்ச்சி தன்மை பற்றி பேசுகிறீர்கள். ஆனால், உலகம் உங்களை தள்ளும்போது, இந்தியா அச்சுறுத்தப்படும்போது, கேலி செய்யப்படும்போது, நீங்கள் கருணையுடன் செயல்படுவீர்களா?” என்று கடுமையான கேள்வியை எழுப்பினார்.
ஜெய்சங்கர் அமைதியாக அந்த செனட்டரைப் பார்த்தார். “செனட்டர், கருணை என்பது பலவீனம் அல்ல. கருணை என்பது, கடினமான நேரங்களிலும் நாம் யார் என்பதை நினைவில் கொள்வது. இந்தியா அச்சுறுத்தப்பட்டால், நாம் தைரியத்துடன் நம்மை பாதுகாத்து கொள்வோம். தாக்கப்படும்போது, நாம் வலிமையுடன் போரிடுவோம். ஆனால், அப்போதும் நாம் நம் ஆன்மாவை இழக்க மாட்டோம். ஏனென்றால், மிகப்பெரிய வெற்றி என்பது மற்றவர்களை தோற்கடிப்பதில் இல்லை. நாம் எதனுடன் போரிடுகிறோமோ, அதுவாக மாறாமல் இருப்பதில்தான் உள்ளது.”
இந்த வார்த்தைகள் உண்மையைப்போல் கனமாக ஒலித்தன. அரங்கம் முழுவதும் கரகோஷத்தால் அதிர்ந்தது. அமெரிக்கர்கள், மாணவர்கள், ராஜதந்திரிகள், ஏன் விமர்சகர்கள் கூட எழுந்து நின்று கைதட்டினர். இது ஒரு அரசியல்வாதியின் பதில் அல்ல. அது, அதிகாரத்தை விட உயர்ந்த ஒரு கொள்கையை நம்பிய ஒரு மனிதனின் பதிலாக இருந்தது.
இறுதியாக, ஜெய்சங்கர் தனது கடைசி செய்தியை வழங்கினார். “நான் உலகெங்கிலும் பயணம் செய்தபோது, ஒரே கேள்வியை எதிர்கொண்டேன். இந்தியா எதை நிலைநிறுத்துகிறது? இன்று நான் தெளிவாக பதிலளிக்கிறேன். இந்தியா மரியாதையை நிலைநிறுத்துகிறது. இந்தியா நெகிழ்ச்சி தன்மையை நிலைநிறுத்துகிறது. இந்தியா கருணையை நிலைநிறுத்துகிறது.”
அவர் நேரடியாக கேமராக்களைப் பார்த்து, “உலகில் உள்ளவர்களே, நீங்கள் முக்கியமற்றவர்கள் என்று யாரும் உங்களிடம் சொல்ல விடாதீர்கள். கருணை என்பது பலவீனம் என்று யாரும் உங்களை நம்பவைக்க வேண்டாம். மரியாதை என்பது நீங்கள் உங்களை எப்படி பார்க்கிறீர்கள் என்பதில் தொடங்குகிறது. உங்களை நீங்கள் மதித்தால், உலகமும் உங்களை மதிக்க கற்றுக்கொள்ளும்” என்றார்.
அவரது வார்த்தைகள் முடிந்தவுடன், அரங்கம் முழுவதும் எழுந்து நின்று கைதட்ட தொடங்கியது. இது ஒரு சாதாரண கைதட்டல் அல்ல. இது மாறிய மனதுகளுக்கும், தொட்ட ஆன்மாக்களுக்கும் கிடைத்த கைதட்டல். இந்த நிகழ்வு ஒரு பேச்சாக முடிவடையாமல், ஒரு நம்பிக்கையின் தொடக்கமாக முடிவடைந்தது. இந்த நிகழ்வு அரசியலை பற்றி மட்டுமல்ல, மனித நேயத்தை பற்றியது என்பதை அனைவரும் உணர்ந்தனர்.
சிகாகோவில் விவேகானந்தரின் பேச்சுக்கு பிறகு உலகம் முழுவதும் அதிக நபர்களால் பாராட்டப்பட்ட பேச்சு தான் நம் ஜெய்சங்கரின் பேச்சு என்பது ஒவ்வொரு இந்தியனுக்கு பெருமையே.
டிஜிட்டல் ஊடக துறையில் 15 வருடங்களாக பணிபுரிகிறேன். அனைத்து பிரிவுகளிலும் கட்டுரைகள் எழுதுவேன். செய்திகள், பொழுதுபோக்கு, தொழில்நுட்பம், விளையாட்டு ஆகிய பிரிவுகள் அதிக கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளேன்.
